اولین طراح مد ایرانی- اروپایی

مد روز در سبک اروپایی اواخر دوره قاجار به ایران آمد در زمان سلطنت ناصرالدین شاه به واسطه نفوذ دخترش تاج السلطنه که تحصیل کرده بود و از آزادی زنان ایرانی پشتیبانی می کرد، این مساله تسهیل شد.به طوری که می توان تاج السلطنه را اولین طراح مد لباسهای ایرانی - اروپایی دانست.او در خاطراتش از لباسهایی سخن به میان آورد ، در سبک و رنگهای روشن تجلی اروپاییها بود.همچنین حدود سال ۱۹۰۰ با لباس اروپایی تنگ چسبان پارچه ای و گیسوان پوشانده نشده اش مدل نقاشی شد .

کفش های نوک تیز مربوط به دوره گوتیک

در دوران گوتیک، کفشهای نوک تیز بسیار متداول بود .این کفش متعلق به قرن پانزدهم است. و احتمالا توسط یک سرباز پوشیده می شد .( آلمان دهه ۱۴۵۰)

نقاشیهای وینسلو هومر

طراحان برجسته ایران( استاد ممیز و استاد احصایی)

دریافت

عنوان: طراحان برجسته ایران
حجم: 1.27 مگابایت

تصویر سازی با خطوط منحنی

طراحی سازه ایرانی برای نمایشگاه رودی باور ( داوود مرگان)

منابع پیشنهادی دانشگاه هنر و الازهرا جهت کارشناسی ارشد طراحی لباس

دریافت
عنوان: منابع پیشنهادی دانشگاه هنر و الزهرا برای رشته کارشناسی ارشد طراحی لباس
حجم: 87.4 کیلوبایت

پوشاک مردان پارسی

بطور کلی لباس پارسیان عبارت بود از یک بالا پوش شبیه شنل ، یک دامن پرچین که بالا پوش و دامن در محل کمر دارای یک کمر بند چرمی بوده است .

بالاپوش : 

بالا پوش پوششی مانند شنل است در بعضی ها جلوی آن باز و بعضی بسته است . بالا پوش جلو بسته که از سر پوشیده می شده دارای یقه ایست که از نقطه چال گردن دور گردن قرار می گیرد .

بلندی بالاپوش به اندازه بالاتنه است .و در محل کمر ختم می شود در این قسمت کمر به شکل لیفه تمام چینهای پشت بالاپوش جلو باز روی چال گردن بوسیله دکمه ای بهم وصل می شود .

دامن پارسیان بر دو نوع است : نوع اول یک راسته چین و دومی دارای دوراسته چین .

۱) دامن راسته چین در جلوی دامن دارای چینهایی است که از دو طرف چپ و راست به صورت منحنی هایی افتاده و به پشت دامن می رود .دو سر این چینهای جلو به پهلوی دامن دوخته شده است . دامن در کمر دارای حاشیه یا لیفه کمر می باشد .

۲) دامن دو راسته چین از پهلوها و پشت مانند دامن یک راسته چین است .ولی در جلو بجای یک راسته چین دارای دو راسته چین است که از یکدیگر به وسیله ی یک پارچه یا چین های افقی به بلندی دامن فاصله دارند . در مواقعیکه دامن و بالاپوش بر تن می باشد ، کمر لیفه این دو بر روی هم منطبق است.و هر یک جداگانه بوسیله بند لیف محکم شده اند .روی هر دو یک کمر بند چرمی ( به منظور نگهداری سلاح) بسته می شده است.پارسیان لباس خود را از پارچه های نقش و نگاردار با رنگهای گیرا و پر شکوه تهیه می کرده اند .

کلاه پارسیان: 

کلاه پارسی از جنس نمد بوده است .( مگر کلاه های جنگی که از آهن و مفرغ ساخته می شده است) .

کفش پارسی:

یک نوع کفش است که از لحاظ شکل خیلی ساده می باشد و چون جوراب به پا کشیده می شود و به نظر می رسد که برای دوخته شدن درز را از راه پشت پاشنه و رویه کفش می دادند .دور دهانه کفش پادشاهان هخامنشی و ماد زرکوب بوده است .

نوع دیگر کفش در زیر خود تخت اضافه نداشته و پاشنه از بیرون ندارد و مانند کفش مادی ( نوع اول) پاشنه آن از داخل کار گذاشته شده است زبانه بلندی در جلو در زیر محل بند کفش دارد که بوسیله سه بند و گل چرمی که از سوراخهای مقابل خود رد می شوند رو به کفش بر روی هم جمع جمع می شود .کفشها اغلب به رنگهای زرد حنایی و ارعوانی تهیه می شده است.

پوشاک زنان پارسی : 

اصولا لباس زنان این دوره ممکن است که اختلافی با لباس مردانشان نداشته ، یا لباس مردان با اندکی اختلاف مورد استفاده زنان نیز قرار می گرفته است و فقط اختلافی که دارد تزئینات پیش سینه و شکل آن است.

کفشهایشان نیز همان است که مردان پارسی به پا می کردند .

در چند مورد لباس زنان بومی عبارت بود از پوششی ساده بلند یا دارای راسته چین و آستین کوتاه که در پائین دامن از زانو به پایین شرابه هایی تا مچ می رسیده ، بر تن می کرده اند .

نوع دیگر پوشش چادری بوده مستطیل که بر سر می افکندند در زیر آن یک پیراهن دامن بلند ، در زیر این پیراهن پیراهنی بلندتر که تا مچ می رسیده بر تن می کرده اند.

نوع۱) : پوشش ساده راسته چین دار و آستین کوتاه ، دامن از زانو به پایین ، شرابه هایی تا مچ پا آویزان است .

نوع ۲) : چادر مستطیلی که بر سر می انداخته اند و در زیر آن یک پیراهن دامن بلند و در زیر این پیراهن یک پیراهن دیگر بلندتر که تا مچ پا می رسید بر تن می کردند.

پوشاک جنگی پارسی : 

پوشاک جنگی پارسیان و پوشاک جنگی هخامنشیان بدین شکل بوده و از سلاح هایی شامل ( تیر ، سپر، شمشیر، قمه، زره، جوشن و کلاه خود با پر استفاده می کرده اند.

لباسهای ایرانی در چندین دوره، ( صفویه، ساسانیان، تیموری، زندیه و ماد.)

نخستین ابزار ریسندگی در کجا و چگونه بدست آمد؟

نخستین ابزار ریسندگی در نزدیکی بهشهر در غار کمربند پیدا شده است که مربوط به ۷۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح است‌ . در ناحیه سه گابی کردستان از درون تابوتهای سفالین محتوی اجساد کودکان شواهد باستان شناختی درباره ی منسوجات مربوط به هزاره ی پنجم پیش از میلاد بدست آمده است.در تپه سیلک ، آینه ای پیدا شده است که رشته هایی از کتان روی آن دیده می شود . همچنین در کهن ترین بخش شهر شوش ، سوزنی سوراخ دار یافت شده است. افزون بر آن دو سر نیزه پیدا شده که از نقوش پارچه هایی پوشیده شده بودند که متعلق به ۳۵۰۰ تا ۳۰۰۰ پیش از میلاد هستند .شاید جالب باشد که اسکندر مقدونی هنگامی که ایران را فتح کرده بود ، لباس ایرانی می پوشید .

کت و شلوار 

ایرانیان نخستین کسانی بودند که کت آستین دار و شلوار می پوشیدند ، مردمان دیگر تمدن ها چون آشوریان ، بابلیان و یونانیان شلوار نمی پوشیدند ، و حتی یونانیان به ایرانیان به دلیل پوشیدن شلوار کنایه می زدند تا جایی که اسکندر علی رغم پوشیدن لباس ایرانی ، از پوشیدن شلوار امتناع کرد. علاوه بر نقش و نگارهای بدست آمده ، در آثار تاریخ نگاران یونانی چون هرودوت هم این نو آوری ایرانیان بازتاب یافته است.

در زمان اشکانیان شلوار و بالاپوش های استین دار به تن پوش مرسوم در سر تا سر خاور نزدیک تبدیل شد . که نمونه هایی از شلوار و پیراهن این دوره را می توان در تندیس فلزی سردار اشکانی در موزه ایران باستان دید.

در دوره ی ساسانیان کت کوتاه جلوبازی استفاده می شد که بلندای آن تا زیر سینه می رسید و آستین های بلندی داشت و با دکمه ی دایره ای شکل در جلوی سینه بسته می شد ‌‌.گرداگرد پایین و یقه هم به نوارهای زیبایی مزین بوده است .این نوع کت ، در نقوش طاق بستان و بشقاب های نقره ای این دوره ثبت شده است .ایرانیان تا پیش از اسلام عموما از نوعی شلوار تنگ و چسبان چرمی استفاده می کردند ، که برای سوار کاری مناسب بود .پس از اسلام این نوع شلوارها به شلوارهای امروزی کردی شبیه تر شد و بالاپوش نیز جایگزین قبا شد .بنا به روایتی کت و شلوار به شکل امروزی در ایران از دوره ی صفویه رواج یافت و به خصوص پس از انقلاب مشروطه با گسترش سفر ها به اروپا ، کت و شلوار در میان مردان ایرانی مورد استقبال واقع شد.

واژه شلوار 

واژه شلوار در اصل شروال بوده است که اعراب آن را سروال گفته و جمع آن را سراویل گویند .در آذری ، لری و کردی نیز شروال گفته می شود .در زبان مجاری آن را شلواری ( schalwary) و در لاتین آن را سارابارا (sarabara) گویند .در انگلیسی واژه pajama از دو واژه فارسی " پا" و " جامه" ساخته شده است .در پارسی پهلوی ، بدان شلوار گفته می شده است.

پوشش زنان در ایران باستان

بر نقوش سنگی که در ارگیلی ترکیه یافت شده است .زنی ایرانی با چادر سوار بر اسب نشان داده شده است .( ترکیه در آن دوران بخشی از ایران بوده است .) حتی از زیر برف های منطقه پازیریک روسیه ( که از آن دوران بخشی از ایران بوده است ) ، سرپوش های پارچه ای زنان هخامنشی پیدا شده است .در یکی از مهرهای سنگی هخامنشی که امروزه در موزه لوور نگهداری می شود ، یک شاهزاده هخامنشی به همراه همنشینان زنش ( ندیمه هایش) دیده می شود ، که شاهزاده چادر و همنشینان سر پوش دارند .