اساطیر ایرانی

ساطیر ایرانی

اشتاد یشت = صورت پهلوی -ارشتات= صورت اوستایی: به معنی درستی، عدالت

فره : در اوستا " خورنه"

زمین در اوستا " زم" 

اپام نبات : ایزد آبها

در ادبیات ایران باستان ؛ مکان نیز فره دارد ، مثل ( فره ایران شهر)

سوشیانس : آخرین منجی

وندیداد: مجموع قوانین طهارتی و گناهان و جرائم و تاوان ان هاست.

تالیف وندیداد را معمولا به دوره پس از هخامنشیان نسبت داده اند .

وندیداد: صورت قدیمی تر آن ویدیو داد : اصلا به معنی " کسی است که قانونش جدایی و دوری از دیوان" است.

یشت ها : حاصل تلفیق اعتقادات پیش از زردشت و عقاید زردشتی است.

دیو :در اصل  به معنی خدا بوده است = یعنی آن دسته از خدایان هندو ایرانی که زردشت آنها را مطرود دانسته است. از این رو در اوستا " دیویسنه" = دیو پرست ، متضاد مزدیسنه=" مزدا پرست" است.

بعدها در دوره ساسانی " دیو" از معنی اصلی خود که " خدا" و سپس " خدای مطرود" است به معنی امروزی " شیطان ، عفریت " در آمد.