Shirazart.blog.ir
* یکی از تمدن های کهن که مرکز بزرگ آن شهر تروا بود در حدود ۱۱۰۰ قبل از میلاد نابود شد .این تمدن تاثیر غیر مستقیمی بر تئاتر مغرب زمین گذاشت .چرا که خدایان و قهرمانان همین مردم به مرور مصالح اولیه ی دو اثر مشهور هومر شاعر بزرگ یونانی گردید یعنی ایلیاد و اودیسه ( حدود ۸ قرن قبل از میلاد ) .
بعدها اکثر درام های یونان و دیگر کشورها منابع اصلی خود را از این دو منظومه ی عظیم کسب کردند و نخستین دوران طلایی تئاتر را عرضه نمودند .این دوران به تدریج شکل گرفت و در قرن پنجم قبل از میلاد به اوج شکوفایی خود رسید .
در یونان باستان مبداء و پیدایش تئاتر همانا معتقدات مذهبی و اجرای آیین هاست .بر اساس اعتقادات یونانیان قدیم دیونیزوس Dionysus، خدای باروری ، تاکستان ها، جذبه و زندگی بود .وبرای او جشن هایی بر پا میکردند .به سروده هایی که در ستایش دیونیزوس میخواندند دستی رامب می گفتند و این سرودها در مراسم و اعیاد خوانده می شد و از تحول آن تراژدی به وجود آمد .هم چنین آپولون Apollon خدای شعور ، مقدس و بسیار مقرب بود .این دو رب النوع که یکی امور روحانی را در اختیار داشت و دیگری مسائل مادی و دنیوی ، را با صداقت در اداره جهان با یکدیگر همکاری می کردند و بدون وجود هر یک از آنها ادامه ی حیات و بقایای عالم غیر ممکن بود .در پرتو همین اعتقاد ، جشن های دیونیزوس شکل گرفت و همین جشن ها محملی شد برای اجرای نمایش های تراژدی و کمدی .
درام یونان در مدت چند قرن به مناسبت جشن های دیونیزوس که بازگو کننده ی دوران های زندگی اوست ، یعنی تولد ، رشد ، پیری ، مرگ و میلاد دوباره که هر کدام مصادف با فصل های سال بود ، بارور شد .ریشه ی پرستش دیونیزوس در یونان به حدود سیزده قرن قبل از میلاد مسیح باز می گردد. جوهره ی این نگرش را در آثار نخستین نمایشنامه نویسان یونان به خوبی می توان استنباط کرد .
یک نظریه ی دیگر بر این اعتقاد است که انسان بر حسب طبیعت خود جانوری مقلد است .تئاتر هم مثل نقاشی هنری است که بشر به تشابه و تقلید از طبیعت ابتکار کرده است .دلیل آن انعکاس وقایع و حوادث زندگی است که در آن کاملا مشهود است .
انسان چه پیش از آن که کلام و نوشتار را بیافریند و چه بعد از آن همواره از تقلید کردن از طبیعت ، اشخاص ، چیزها و حرکات دیگران و نیز تماشای تقلید لذت می برد .ارسطو در قرن چهارم قبل از میلاد رساله ای در باب تقلید نگاشت که در کتاب مشهورش ،فن شعر آمده است .ارسطو ریشه ی کمدی را از ترانه های فابریک می داند که سروده هایی مضحک و طنز آمیز بوده اند و در جشن های دیونیزوسی به افتخار فالیس خدای باروری می خواندند.
