هفته های مد و تاریخچه ی برگزاری آن ها

Shirazart.blog.ir 

دریافت
حجم: 2.49 مگابایت
 

مد و مد گرایی چیست ؟

Shirazart.blog.ir

تاثیر متقابل "مو و لباس" بر روی ظاهر افراد

Shirazart.blog.ir 

سبک " بیگانه گرایی" (Exoticism)در طراحی لباس چیست ؟

Shirazart.blog.ir 

** بیگانه گرایی ، سبک و لباس متعلق به کشوری دیگر را معرفی و عرضه می کند ، که به واسطه ی غرابت و گیرایی اش ، با افسون و جاذبه در آمیخته است .بیگانه گرایی متاثر از ارتباط های بازرگانی رو به توسعه ، میان اروپا و خاور دور و هم چنین استفاده از سبک های غیر بومی لباس در اجراهای محبوب و پر طرفدار تئاتر، توانست منسوجات ، تزئینات سطحی ، الگو و ضمائم لباس های اروپایی مرسوم و باب روز سراسر سده ی هجدهم را به تسخیر خود در آورد .

# مادام دو پمپادور (۶۴-۱۷۲۱)؛ کریستف- فیلیپ ابر کامف (۱۸۱۵-۱۷۳۸)

# چینی وار گرایی ( chinoiserie) ; پارچه های ابریشمی اعجاب آور ؛ پارچه ی ژوی ( Toils du jouy) ؛ مشرق زمین 

** مدت هاست که مد اروپایی ، در جست و جوی پایان ناپذیرش به دنبال تازگی ، به لباس های سنتی ، هنرهای تزئینی و مدهای زودگذر غیر اروپایی ، خاصه فرهنگهای شرقی ، به عنوان منبع الهام ، روی آورده است ‌.طی سده هایی طولانی ، روابط بازرگانی ای که میان اروپا و خاور دور برقرار بود ، در اواخر سده ی هفدهم به تحکیم و ثبات دست یافت و همین ، جریان سرازیر شدن سیلی از صنایع دستی و منسوجات را به دنبال داشت . این امر شور و اشتیاقی نسبت به بیگانه گرایی بر انگیخت که در سراسر سده ی هجدهم تداوم یافت ‌.

نفوذ بیگانه گرایی بیش از هر چیز در منسوجات آن دوره خودنمایی می کرد .عشق روکوکویی به پیراستگی و سادگی ، ظریف کاری و هارمونی ، در پارچه های ابریشمی چینی نفیس و رنگارنگی تبلور می یافت که نقش و نگار گلهای شکوفان و برگهای طبیعی ، پرندگان و سایر گیاهان و جانوران بر آن ها نقش بسته بود .پارچه های نخی گل دار نیز با قیمتی نازل ، اما هم چنان با طراحی های منحصر به فرد چینی ، بازار حاضر و آماده ی خودشان را یافتند .

تولید کنندگان اروپایی ، که تحت تاثیر زیبایی پارچه های چینی قرار گرفته بودند ، دست به منسوجات " چینی" [ سبکِ] خودشان زدند ‌.

این ماجرا تنها بخشی از تب و اشتیاقی وافر به چینی وار گرایی و برداشت غربی بیگانه گرایی مجسم بود از شرق ، که نه حاصل تجربه ی زیسته و ملموس  بلکه محصول قدرت تخیل بود .این جریان ، گرایشی نافذ و فراگیر بود که طراحان بومی سده ی هجدهم را جملگی تحت تاثیر خویش قرار داد .پارچه های ابریشمی اعجاب انگیزی که در ایتالیا ، انگلستان و فرانسه تولید می کردند ، آمیزه ای غریب از رگه های چینی و عناصر باروک بود و از حدود ۱۷۰۰ باب شد .

پارچه های هندی ، که در انگلستان به " چیت" معروف بود ( برگرفته از واژه ی هندی ( چینتز) به معنای پارچه ی نخی با دست نقاشی شده ) ، یا toile peinte  ( لباس با دست نقاشی شده ) در فرانسه نیز بی اندازه مرسوم و پر طرفدار بودند .‌با یاری پیشرفتهایی که در علوم شیمی و مهندسی صورت گرفت ، تولید فرانسوی هندی ها ( زیرا صرف نظر از منطقه و اصل کالا ، همچنان این نام را با خود داشتند ) بعد از ۱۷۵۹ ناگهان افزایش یافت .معروفترینِ این کالاها " پارچه ی ژوی " بود که کریستف - فیلیپ اُبر کامف در ۱۷۶۲ آن را تولید و عرضه کرد .

مادام دو پمپادور  معشوقه رسمیِ لوئی چهاردهم  برای ارتقاء سطح این مد بسیار کوشید و اغلب او را پیچیده در لباس شبی از جنس ابریشم رنگی چینی و پارچه های چینی وار گرایی تولید لیون،  پایتخت  فرانسوی ابریشم ، به تصویر می کشیدند .

از سال ۱۷۷۲ شماری سبک با نام هایی که به اصل و نسبی غیر بومی و تباری بیگانه اشاره داشتند ، در توالی زمانی کوتاهی پدیدار شد .پیراهن های لهستانی ( à la polonaise) , ترکی ( à la turque) و سُسلطانه ( à la sultane) ، نام هایی که بسیار یاد آور مشرق زمین بود ، بیش تر به تبعیت از آداب و رسوم غربی میل می کردند و با هم نام های غیر بومیِ خود تنها پیوندی اندک داشتند .

انقلاب کبیر فرانسه ( ۱۷۸۹) تبِ بیگانه گرایی را مدتی فرو نشاند ، اما با نزدیک شدن به پایان سده ی نوزدهم این گرایش از نو و به شکلی دیگر پدید آمد ، که علاوه بر این ، تاثیری فراگیر و پایدار بر مدهای قرون بیستم و بیست و یکم نهاده است .

# پیراهن لهستانی دوخته شده با ابریشم چینی طرح دار ، حدود ۱۷۷۰.بنیاد لباس ، موزه ی هنر متروپولیتن ، نیویورک ، ایالات متحد 

 طی سالهای دهه ی ۱۷۷۰پیراهن لهستانی ( polonaise robe à la) رواج یافت .این نام از آن جایی نشات می گرفت که سه تکه ی چین دار لباس ، که از زمان جمع شدن پشت دامن ها با بند قیطانی شکل گرفت ، به نخستین تجزیه ی لهستان به سه کشور مجزا در ۱۷۷۲ اشاره داشت .

# بَنیان نخی طرح دار لایه دوزی ، حدود ۱۷۸۰ .گالری لباس ، پلات هال ، منچستر ، انگلستان 

هر از گاهی اتفاق می افتاد که جامه های غیر  اروپایی را در لباس های اروپایی مرسوم ادغام کنند .به ویژه لباس بنیان (Banyan)طی آن دوران رایج بود .این لباس ، که نام طبقه ای از بازرگانان هندی را بر آن نهاده بودند  ، پیراهنی با تن خور راحت و آزاد بود که از سده ی هفدهم آن را به تن می کردند  ، گر چه بعدها همانند کت مردانه به شکلی تنگ تر و به همراه آستین های دنباله دار تکامل یافت .این لباس، که به طور سنتی آن را از پارچه ی کتان هندی می دوختند، بار دیگر با پارچه های ابریشمی با شکوه و پر زرق و برق، پارچه های چلوار و پشمی براق تولید شد ‌بنیان به نماد مقام و ثروت بدل شد و نجبا و اشراف خواستار آن بودند که تک چهره هاشان را با به تن داشتن چنین لباسی به تصویر کشند .

مسابقه طراحی پارچه

Shirazart.blog.ir 

سبک باروک در مد و لباس

Shirazart.blog.ir 

*باروک نامی است که به سبک مسلط مد و هنرهای تزئینی سراسر قرن هفدهم و اوایل قرن هجدهم اطلاق می شود .باروک، که بواسطه ی تزئینات تجملی و افراطی، طرحهای منحنی شکل، شکوه و حالت خشک و رسمی اش متمایز می نمود ، به طور تنگاتنگی با دوران پادشاهی لوئی چهاردهم فرانسه گره خورده بود .با مرگ او در سال ۱۷۱۵، نمایش پر زرق و برق و تشریفات باروک جای خودرا به دوره ی روکوکو داد که از نشاط و تفنن بیشتری برخوردار بود.

    در سده ی نوزدهم ، مورخان هنر در جریان نکوهش آن چه در نظر آنان سبکی گروتسک و مبتذل به شمار می آمد و عاری از هر گونه تعادل ، قید و بند و برازندگی بود ، اصطلاح باروک را ابداع کردند .تاریخ همواره بخشنده تر بوده است و اکنون می توان باروک را عموماً به چشم دوره ای از تزئینات تجملی و افراطی ، وفور فرم های منحنی وار ضخیم و مورب ، پارچه های سنگین و جلوه فروشی اسف انگیز نگریست .

اساس الگوی البسه ی زنانه در طی دوره ی باروک با دگرگونی چشمگیری مواجه نشد ، اما زیور آلات ، سبکی و درخشندگی سابق خود را از دست دادند و حالت رسمی تر و بهای بیش تری یافتند .این جریان ، بازتاب طبع و سلیقه ی پادشاه خورشید پا به سن گذاشته ، لوئی چهاردهم ، بود که در دوران پادشاهی اش (۱۷۱۵-۱۶۶۱) حاکم این عصر بود.

با نزدیک شدن به پایان سده ی هفدهم ، زنان در مناسبت های رسمی مانتو به تن می کردند .حوالی سال ۱۶۸۰ این پوشش به منزله ی رو پیراهنی تی (  T) شکل ساده ای که ملهم از خاورمیانه بود ، به همراه یک نیم تنه ی گشاد با دوخت آزاد که قالب بدن بود ، محبوبیت و رواج یافت ؛ هر چند ، الگوی آن رفته رفته تغییر شکل داد و به لباس شب رسمی سه تکه ی مخصوص دربار بدل شد ، رو پیراهنی ( خود مانتو ) ، از سر شانه تا لبه ها، برشی یکسره داشت و حاشیه های آن در کنار ه ی پهلوها جمع می شد تا زیر دامن هم رنگ یا متضاد خود ( آن چه امروزه دامن می خوانیمش ) را به همراه دنباله ای بلندتر به نمایش بگذارد .سینه بند کوه دوزی سه گوش آهار دار تعریف مناسبی برای آن است .تزئینات و زینت آلات رواج فراوان یافتند و سرپوش های بسیار بلند فونتاژ، که با روبان و نوارهای آهار دار طراحی شده بود ( و نسخه بدل کلافه گیس های پر زرق و برق باب روز مردانه به نظر می رسید )، محبوب شد .

حوالی سالهای ۱۷۰۵ تا ۱۷۱۵ لباس شب برازنده ی پشت کیسه ای ، به عنوان پوشش غیر رسمی و خودمانی رواج یافت .این لباس ، که در ارجاع به نقاشی های ژان آنتوان واتو  به لباس شب واتو نیز معروف بود ، به واسطه ی آن که از سرشانه های پیلی دارش تا لبه ها چین می خورد ، متمایز می نمود .در سر تا سر این دوره ، لباس مردان دستخوش دگرگونی های نسبتاًبیش تری شد .روبان ها ، دانتل های پر زرق و برق و پارچه های چین داری که مشخصه ی جامه های  مردانه ی اوایل و میانه ی باروک بود ، جای خود را به سبکی بسیار خشک و رسمی و با رویه دوزی های بیش تر ( مانند پارچه ی رومبلی ) داد؛ گویی مردان قسمتی از مبلمانی بودند که روی آن می نشستند .گذشته از چنین جلوه ای ، کلاغ گیس ها روزبه روز زرق و برق بیش تر و ابعاد کمابیش دست و پا گیرتری می یافتند .هر چند که نوآوری اصلی این دوره ملهم بود از جامه ای ایرانی ، شامل یک کت ، جلیقه و شلوار سه ربع .برای نخستین بار جامه ی مردانه شکل و شمایل مشخص کت و شلوارهای امروزی را به خود گرفته بود.

نقره دوزی برجسته و پیچیده و تودر تو ، رنگ بندی تیره و پارچه های خشک و سفت که در این دست لباس متعلق به حدود سال ۱۷۲۰ به نمایش در آمده ، خاص جامه های مردانه ی اواخر باروک بوده است .این لباس را در مناسبت های رسمی به تن می کردند و چارلز دوم در سال ۱۶۶۶ آن را باب کرد .کت بدون یقه ای را ، که قالب کمر بود و بعد از آن ، آزاد تا روی زانو پایین می افتاد ، به همراه جلیقه و شلوار سه ربع تا سر زانو ، که از سبکی ایرانی اقتباس شده و پیش در آمدی بر کت و شلوار و جلیقه ی امروزین بود ، می پوشیدند .

همان طور که پارچه ها و سبک های دوره ی باروک ، خشک و رسمی ، پر زرق و برق و زیاده مزین و آراسته بودند ، به همان نسبت ، به لحاظ ساختاری ، لوازم و متعلقات فرعی و سبک آرایش گیسوان آن دوره نیز چنین بود .مونتاژ  یا کمد چنان که در انگلستان و مستعمراتش شناخته می شد ، یک سرپوش بلند و نوک تیز بود متشکل از ردیف های سیمی و نوار آهار دار و سیخ گونه که گرداگرد آن ، مو را می آراستند .در این جا تصویر یک لباس شب مانتو دار رسمی را می توان دید که نام ماری آنژلیک دوسکورای دوروسی  دوشس فونتاژ و معشوقه ی محبوب لوئی چهاردهم را بر آن نهاده بودند .ماری آنژلیک که هنگام اسب سواری کلاهش را گم کرده کرده است ، شتابان گیسوان خود را با روبانی در بالای سر جمع می کند و بدین ترتیب ، سبکی پا به عرصه می گذارد که سرپوش تشریفاتی زنان را از حدود سال ۱۶۸۰ تا ۱۷۱۵ در سلطه ی خود دارد .

نماد پوششی سبک گوت

* هر لباس به رنگ سیاه

* سبک لباس مد سالهای ۱۷۹۵ تا ۱۸۲۰

* لباسهای چرمی سیاه

* لباسهای لایر layer ( چند تکه بر روی هم) 

* استفاده زیاد از مخمل سیاه

* پارچه توری 

* دستکش

* میک آپ با رنگ پریدگی شدید

* موهای مشکی پر کلاغی 

* آرایش چشم سیاه و گاهی ریمل های ریخته شده ( مانند پس از گریه) 

* کلاه سیلندری

* گردنبند قلاده ای 

* جواهرات جادویی یا ترسناک

* گوشواره استخوانی

* مهره ، ستاره پنج پر، جمجمه از نقره

* جواهرات نقره ای با مضامین مذهبی یا ماورائی

* گیره و سگک های نقره ای بر روی لباس 

* بوت های سیاه و چرمی

چارلز فردریک ورث( charles frederick worth )

در قرن نوزدهم میلادی چارلز فردریک ورث با دوختن بر چسب نام خود به لباسهایی که طراحی می کرد زمینه ساز شروع طراحی مد به طور کلی شد . درست پیش از آنکه بزازها مزون های لباس ( خانه های مد) خود را در پاریس بر پا کنند و انبوه خیاط های شناخته نشده دست به خلاقیت بزنند و مدهای عالی که در دادگاههای سلطنتی پوشیده می شدند بر چیده شوند . موفقیت ورث به طوری بود که او به جای اینکه مانند خیاط های دیگر که در گذشته تنها از دستور مشتری پیروی می کردند رفتار کند ، می توانست به مشتریانش دیکته کند چه بپوشند . واژه طراح مد ( به فرانسوی : couturier) در حقیقت اولین بار برای توصیف او ساخته شد . در حالیکه مقوله پوشاک در هر دوره زمانی توسط دانشگاهیان مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته است ، تنها خلق پوشاک از سال ۱۸۵۸ به بعد را می توان به طور موثر طراحی لباس در نظر گرفت.

سبک آنتی مد ( anti- mode)

سبک آنتی مد به مبارزه با هر چه نو و تازه است بر می خیزد . این گروه از افراد به قول خودشان استایلی ندارند و هر چه که دم دستشان است را می پوشند . عادت بخصوصی ، که در روز مرگ قابل توجه باشد نیز ندارند . غافل از اینکه در دنیای مد هر چه بپوشی ، مد است. این سبک که نا خواسته برای خودش سبکی شده بیشترین تجارب دنیا را به خود اختصاص داده است.

جشنواره مد و لباس